แท้จริงแล้วเป็นแนวคิดแบบเสรีนิยมใหม่: สร้างความเป็นเจ้าของ ปล่อยให้ความรับผิดชอบเป็นของเจ้าของ และปล่อยให้ผู้ใช้ จ่าย.เพื่อดำเนินการตามนี้ แนวคิดมรดกแห่งมนุษยชาติจึงถูกแทนที่ด้วยแนวคิดความเป็นเจ้าของ ซึ่งกลายเป็นสิทธิอธิปไตยของชาติเหนือความหลากหลายทางชีวภาพ ประเทศสามารถกำหนดการเข้าถึงและเงื่อนไข ‘ผู้ใช้จ่าย’ เรียกว่า “การแบ่งปันผลประโยชน์” เห็นได้ชัดว่าคู่ขนาน
กับระบบสิทธิบัตรที่ผู้เสนอเกลียดชังอย่างมาก
รวมถึงผลที่ตามมาคือข้อจำกัดในการเข้าถึงและใช้งาน ฉันจะบอกว่าการแบ่งปันผลประโยชน์นั้นยุติธรรมเพียงพอ แต่แนวคิดดังกล่าวส่งผลให้เกิดคำถาม เช่น:ใครคือผู้ใช้? เฉพาะพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ เช่น ผู้ใช้รายแรกที่สัมผัสทรัพยากร? หรือเกษตรกร ผู้ค้า ผู้ค้าปลีก และผู้บริโภคก็ได้รับประโยชน์เช่นกัน และผู้ใช้?
เท่าไหร่ที่จะแบ่งปัน? เพื่อสนับสนุนการอนุรักษ์ PGRFA เท่านั้น หรือชดเชยความอยุติธรรมในอดีตทั้งหมด?
แบ่งปันกับใคร? กับประเทศต่างๆ ตาม CBD
หรือกับเกษตรกร – Art 9 IT? และควบคุม/บังคับใช้อย่างไร? โดย ‘เจ้าของ’ ผู้ใช้หรือบุคคลที่สาม?ระบบได้สร้างผลสืบเนื่องของการโต้วาทีอย่างเผ็ดร้อนและแนวคิดเพิ่มเติมเพื่อให้สิ่งต่าง ๆ ใช้งานได้ เช่น พิธีสารนาโกย่า และตอนนี้ข้อมูลลำดับดิจิทัล ส่วนเพิ่มเติมเหล่านี้พยายามแก้ไขระบบ แต่ไม่ได้ประเมินรากฐานเสรีนิยมใหม่ของแนวคิดการแบ่งปันผลประโยชน์: ความเป็นเจ้าของ (อำนาจอธิปไตยของชาติ)
และตลาด (การแบ่งปันผลประโยชน์)
รากฐานเหล่านี้ซึ่งพัฒนาต่อไปเป็น ‘แนวทางที่ยึดตามสิทธิ’ หลีกหนีจากวัตถุประสงค์ดั้งเดิมการรวบรวมความหลากหลายในไร่นาของเกษตรกรและธรรมชาติเกือบที่จะหยุดชะงักหลังจากที่ CBD มีผลบังคับใช้ในปี 1993 ซึ่งท้าทายการอนุรักษ์ในช่วงเวลาที่สภาพอากาศเปลี่ยนแปลงและการขยายตัวของเมือง ‘การใช้ประโยชน์อย่างยั่งยืน’ ถูกท้าทายในทางปฏิบัติโดยการแลกเปลี่ยนทรัพยากรพันธุกรรมระหว่างประเทศ
ที่ลดลงอย่างมากตามการบังคับใช้ของ CBD
และความไม่แน่นอนทางกฎหมายที่ผู้ใช้ต้องเผชิญจากความหลากหลายของการใช้กฎที่แนะนำโดย CBD และการอภิปรายทางการเมืองอย่างต่อเนื่อง ดังนั้น คล้ายกับการถามระบบสิทธิบัตรว่ายังสนับสนุนนวัตกรรมอยู่หรือไม่ บางคนอาจสงสัยว่าการมุ่งเน้นที่การแบ่งปันผลประโยชน์ในย่านศูนย์กลางธุรกิจสนับสนุนวัตถุประสงค์อีกสองประการจริง ๆ หรือไม่ นั่นคือ การอนุรักษ์และการใช้ประโยชน์อย่างยั่งยืน
Credit : สล็อต ฝากถอนไม่มีขั้นต่ำ
